ΣΕΛΙΔΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΜΕΣΑ

Ο Γιώργος Πλειός στο βιβλίο του « Πολιτισμός της εικόνας και εκπαίδευση », ερευνά και αναλύει το φαινόμενο του εξεικονισμού της εκπαίδευσης, απότοκο της επικράτησης του πολιτισμού της εικόνας σε κάθε θεσμό της κοινωνίας.

Ο Νορβηγός θεωρητικός Thomas Hylland Eriksen στο βιβλίο του « Η τυραννία της στιγμής - Γρήγορος και αργός χρόνος στην εποχή της πληροφορίας » παρουσιάζει μια αντι-αφήγηση, μακριά από το κυρίαρχο ρεύμα της εποχής, την ταχύτητα . Η τεράστια ροή πληροφόρησης των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησε μη ηθελημένες συνέπειες, οι οποίες έχουν σκλαβώσει τον σύγχρονο άνθρωπο κάνοντάς τον να υποφέρει. Το απίστευτο εύρος πληροφόρησης δεν έχει δημιουργήσει περισσότερο πληροφορημένο πληθυσμό –όπως, τουλάχιστον, επαγγελόταν–, αλλά το αντίθετο, έναν περισσότερο συγχυσμένο πληθυσμό. Αντικρίζοντας το πελώριο του ωκεανού πληροφόρησης, οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν να κολυμπάνε. Τουναντίον, δεν ικανοποιούνται αν δεν πιούνε όλο τον ωκεανό. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων παρήχθησαν περισσότερες πληροφορίες παρά τα προηγούμενα 5000 χρόνια! Αυτή η αυξημένη ποσότητα και ταχύτητα δεν μας κάνει, απαραιτήτως, και περισσότερο αποτελεσματικούς. Για τον Eriksen , ξέρουμε περισσότερα, άρα ξέρουμε λιγότε

Πρέπει να σκεφτούμε πιο βαθιά ανάμεσα στα διαδικτυακά ρίσκα και στις διαδικτυακές δυνατότητες, επειδή το μόνο που σχεδόν ακούγεται είναι οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν τα παιδιά χωρίς να δίνουμε αρκετή προτεραιότητα στην ανάπτυξη των πλεονεκτημάτων. Οι κοινωνίες πάντα ανησυχούσαν μπροστά σε κάθε τεχνολογική επανάσταση. Από την εφεύρεση της γραφής, στην τυπογραφία, στην τηλεόραση κ.λπ. Το διαδίκτυο, όμως, δεν είναι η πηγή της ανθρώπινης μιζέριας. Οι άνθρωποι είναι. Η γραμμή ανάμεσα στις διαδικτυακές δυνατότητες και στα ρίσκα είναι δυσδιάκριτη. Όσο περισσότερες οι ευκαιρίες τόσο περισσότερα τα ρίσκα. Συνεπώς, αν περιορίζουμε το τι κάνουν τα παιδιά στο διαδίκτυο με στόχο να μειώσουμε τα ρίσκα, θα περιορίζουμε ταυτόχρονα και τις ευκαιρίες, συμπεριλαμβανομένων και των ευκαιριών ανάπτυξης ανθεκτικότητας Το διαδίκτυο είναι εδώ για να μείνει και γι’ αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε τρόπους για καλύτερη ασφάλεια και λιγότερα ρίσκα. Αλλά, επίσης, χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια και

Το βιβλίο αποτελείται από 12 κεφάλαια χωρισμένα σε τέσσερα μέρη: Στο « Κεφάλαιο 1. Γιατί πρέπει να διδάσκονται τα ΜΜΕ; » ο Buckingham εξηγά ότι η εκπαίδευση στα ΜΜΕ (media education) είναι η διαδικασία διδασκαλίας και μάθησης των μέσων ενώ αλφαβητισμός στα ΜΜΕ (media literacy) είναι το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, οι γνώσεις και οι δεξιότητες που αποκτούν οι εκπαιδευόμενοι. Τονίζει, επίσης, τους λόγους για τους οποίους η εκπαίδευση στα Μέσα χρειάζεται να εισαχθεί στα σχολεία. Ακόμη, καταγράφει την ιστορική εξέλιξη του πεδίου στο Ηνωμένο Βασίλειο και μέσω της κριτικής του προστατευτικού/αμυντικού μοντέλου προτείνει ένα νέο παράδειγμα εκπαίδευσης στα ΜΜΕ που δεν έχει ως αφετηρία την άποψη ότι τα ΜΜΕ είναι οπωσδήποτε και αναπόφευκτα επιβλαβή, ούτε ότι οι νέοι είναι απλώς παθητικά θύματα της επιρροής τους. Αντίθετα, υιοθετεί μια προσέγγιση εστιασμένη στους μαθητές, με αφετηρία τις γνώσεις και τις εμπειρίες που οι νέοι έχουν ήδη από τα ΜΜΕ, και όχι τις διδακτικές επιταγέ

Το βιβλίο του Len Masterman “ Teaching the Media ” (1985) θεωρείται σταθμός στο θέμα της εκπαίδευσης στα Μέσα. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι λόγοι που καθιστούν την εκπαίδευση στα Μέσα απαραίτητη. Ακολούθως, στο δεύτερο κεφάλαιο , γίνεται αναφορά στη μεθοδολογία της διδασκαλίας των Μέσων και πώς αυτή μετατρέπεται σε μη ιεραρχική βασισμένη σε διάλογο-αναστοχασμό-δράση. Στο τρίτο κεφάλαιο , η σχέση της εκπαίδευση με τα Μέσα παρουσιάζεται ιστορικά. Η εκπαίδευση στα Μέσα στη Βρετανία μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ξεκίνησε το 1933 με την έκδοση του μικρού βιβλίου " Culture and Environment" των F . R . Leavis και Denys Thompson . Το βιβλίο ήταν ένα εγερτήριο σάλπισμα αντίστασης απέναντι στη διαφθορά του πολιτισμού από τα μαζικά μέσα. Το πολύ σημαντικό τέταρτο κεφάλαιο περιλαμβάνει τους τομείς που αναπόφευκτα θα προσεγγιστούν σε μια ενότητα εκπαίδευσης στα Μέσα: ιδιοκτησία και έλεγχος των ΜΜΕ, οργανωτική δομή, το κράτος και οι νόμοι, αυτορρύθμιση, οικο

#See more with Media Literacy. #Preparation, not protection. #By making media, we learn. #It is no longer an advantage to be media literate; rather, it is a debilitating disadvantage not to be. #Yet most of our media are corporations; the ad-supported corporate voice is the loudest. #Η σύγχρονη παιδαγωγική δεν αντιστοιχεί στην εποχή του ηλεκτρισμού, αλλά έχει μείνει στην εποχή της γραφής - McLuhan #Media Literacy is not needed in the future, it is needed now. #You cannot make people media literate by keeping them away from media. #What passes for ‘media literacy’ now is often nothing more than teaching kids to make prepackaged PowerPoint presentations - Vaidhyanathan #Users, participants, audiences or consumers? #The Internet is more like a mall than a library - Seiter #Media Literacies are crucial for optimal participation in a networked society. #Using technology is the student’s job. The teacher’s job is to coach and guide the use of technology for e

Ένας από τους πιο λαμπρούς και συνάμα αισιόδοξους θεωρητικούς των νέων μέσων είναι ο Henry Jenkins . Ο Jenkins πιστεύει ότι το μέλλον θα είναι ένα συναρπαστικό μέρος, όπου η αλλαγή θα είναι πιθανή. Θεωρεί τον εαυτό του critical utopian , στο βαθμό που φαντάζεται ένα καλύτερο μέλλον και μ’ αυτό κρίνει το παρόν. Γνωρίζει για ποιο σκοπό αγωνίζεται και ως εκ τούτου εναντίον ποιων. Είναι αισιόδοξος ότι είναι εφικτό να κερδηθεί ο αγώνας για μια πιο δημοκρατική κοινωνία, στην οποία όλοι θα έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν στους σημαντικούς διαλόγους που αφορούν την κοινωνία. Κοιτάζοντας πίσω, στο παρόν, παρατηρεί τι μας σταματά, ποια εμπόδια έχουμε να ξεπεράσουμε με στόχο να φθάσουμε εδώ στο μέλλον. Το μέλλον είναι κάτι το οποίο κτίζεις, κάτι για το οποίο δουλεύεις να επιτύχεις, παρά κάτι φανταστικό ή τρομακτικό που με μαγικό τρόπο θα συμβεί ούτως ή άλλως. Η αισιοδοξία οδηγεί στην αυταρέσκεια. Ο σκεπτικισμός οδηγεί στον κυνισμό. Στη μέση υπάρχει ο critical utopian , που χρησιμοποιεί

Ο European Association for Viewers Interests (EAVI) είναι ένας μη κερδοσκοπικός διεθνής οργανισμός που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Το 2010 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή του ανάθεσε την εκπόνηση έρευνας ανάμεσα στα κράτη-μέλη για εντοπισμό των ευρωπαϊκών επιπέδων στον αλφαβητισμό στα Μέσα (media literacy), καθώς και την προσπάθεια δημιουργίας ενός εργαλείου για τακτική μέτρηση των επιπέδων αυτών. Για το σκοπό αυτό δημιούργησε την πιο κάτω πυραμίδα αξιολόγησης του επιπέδου αλφαβητισμού στα Μέσα σε κάθε χώρα. Η πυραμίδα ξεκινά στη βάση με τους εξωτερικούς παράγοντες, όπως η ύπαρξη ή μη πληθώρας Μέσων, σχολικών προγραμμάτων κ.λπ. Ακολούθως, οι ατομικοί παράγοντες αφορούν το επίπεδο χρήσης, την κριτική κατανόηση,  ενώ στην κορωνίδα βρίσκεται η έκφραση όλων των πιο κάτω σε επικοινωνία, δράση, παραγωγή.   Τα αποτελέσματα της πανευρωπαϊκής έρευνας ήταν απογοητευτικά για την Κύπρο, αφού όσον αφορά την εγγραμματοσύνη μας στα Μέσα καταταχθήκαμε τρίτοι από το τέλος.   /.

http://www2.media.uoa.gr/institute/pages/gr/zitimata_gr/sixthIssue_gr.html Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στην αγωγή και εκπαίδευση στα Μέσα Επικοινωνίας. Η επιμελήτρια του αφιερώματος είναι η Μπετίνα Ντάβου. Πιο κάτω παρουσιάζονται σε συντομία τα κείμενα που φιλοξενούνται στο περιοδικό: Ο David Buckingham παρουσιάζει σε γενικές γραμμές όλες τις πτυχές αυτού του διεπιστημονικού πεδίου. Ο Jose Ignacio Aguaded-Gόmez εντοπίζει το χάσμα ανάμεσα στο παραδοσιακό σχολείο και στις τεχνολογικές εμπειρίες των παιδιών εκτός αυτού, υποστηρίζοντας ότι η εκπαίδευση στα Μέσα μπορεί να αντιμετωπίσει με επωφελή τρόπο τις σχέσεις των μαθητών με τα Μέσα. Η Βασιλική Νίκα εξερευνά τον τρόπο με τον οποίο η εκπαίδευση στα Μέσα έχει αναπτυχθεί σε διάφορες χώρες. Η Renee Hobbs περιγράφει τον τρόπο που ένα γυμνάσιο στο Νιου Χαμσάιρ των ΗΠΑ κατάφερε να αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο και επιτυχημένο πρόγραμμα εκπαίδευσης στα Μέσα. Ο Pier Cesare Rivoltella συζητά για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικ

Η εκπαίδευση στα ΜΜΕ είναι ένα διεπιστημονικό πεδίο αφού συνενώνει την παιδαγωγική, επικοινωνιακή, ψυχολογική θεωρία και συνεχώς μεταβαλλόμενο εξαιτίας των ραγδαίων αλλαγών στο χώρο των Μέσων. Ως εκ τούτου, οι ορισμοί που δίδονται για να το περιγράψουν ποικίλουν. Σε γενικές γραμμές η εκπαίδευση στα ΜΜΕ αφορά τη διδασκαλία στα ΜΜΕ, ενώ ο αλφαβητισμός/γραμματισμός ( media literacy ) αφορά στο αποτέλεσμα της διδασκαλίας με τη γνώση και τις δεξιότητες που αποκτώνται.   Η Aufderheide εντοπίζει στο εγγράμματο στα Μέσα άτομο την ικανότητα να αποκωδικοποιεί, αναλύει, αξιολογεί και παράγει επικοινωνιακό περιεχόμενο σε διάφορες μορφές μέσων (έντυπων και ηλεκτρονικών). Ο θεμελιώδης στόχος αυτής της παιδείας είναι η ανάπτυξη κριτικής αυτονομίας σε σχέση με όλα τα ΜΜΕ. 

Ομιλία του Henry Jenkins για τη συμμετοχική κουλτούρα όπως διαμορφώνεται από τα Νέα Μέσα. Όπως υποστηρίζει η συμμετοχική κουλτούρα έχει, σε γενικές γραμμές, τα εξής χαρακτηριστικά: Ενασχόληση με τα κοινά με σχετικά λίγα εμπόδια  Μεγάλη υποστήριξη στο διαμοιρασμό ιδεών/περιεχομένων Ευκαιρίες μη τυπικής καθοδήγησης  Αίσθηση ότι η συμβολή του καθενός έχει αξία Ενδιαφέρον για τις απόψεις των άλλων  Ο Henry Jenkins ολοκληρώνει την παρουσία με το ερώτημα/προβληματισμό ότι αφού τα Νέα Μέσα διευκολύνουν τη δημόσια συμμετοχή γιατί απαγορεύονται στα σχολεία (π.χ. YouTube, Facebook κ.λπ.); Δεν θα έπρεπε να ήταν το ζητούμενο;

http://prezi.com/zrcfpkx7od9s/media-studies-triangle/ Ένα πολύ καλό παράδειγμα εφαρμογής του Media Triangle στην τάξη. Η κριτική ανάλυση μιας διαφήμισης δημητριακών επικεντρώνεται σε τρεις άξονες: Το βίντεο ως κείμενο: Τι δείχνει; Τι υποδηλώνει; Ποιοι είναι οι κώδικες του; Ποιες είναι οι αξίες του; Πώς εξυπηρετεί εμπορικούς σκοπούς; Ποια είναι τα διακειμενικά του χαρακτηριστικά; Το κοινό: Ποιες ομάδες ανθρώπων στοχεύει; Πώς προσπαθεί να επηρεάσει την ψυχολογία και τα συναισθήματα; Ποια κοινωνικά πρότυπα επικαλείται ή και προωθεί; Η παραγωγή: Ποιους κινηματογραφικούς κώδικες και τεχνικές χρησιμοποιεί; Ποιες τεχνολογίες αξιοποιεί; Πού και πότε παρουσιάζεται; Τα διάφορα νοήματα προκύπτουν μέσα από μια δυναμική διαπραγμάτευση –προσωπική αλλά και συλλογική στο επίπεδο της τάξης– των πιο πάνω πεδίων/προβληματισμών.

Μία από τις πιο διαδεδομένες παρανοήσεις στο χώρο αφορά τη θεώρηση της Παιδείας στα Μέσα ως Παιδεία με τα Μέσα. Ότι, δηλαδή, η αξιοποίηση των τεχνολογιών στη μαθησιακή διαδικασία ισοδυναμεί με την ανάπτυξη δεξιοτήτων media literacy. Η απλή, όμως, χρήση των Μέσων χωρίς να συνοδεύεται από κριτική ανάλυση, αξιολόγηση, επεξεργασία και παραγωγή, ουσιαστικά διδάσκει τα παιδιά πώς να καταναλώνουν επικοινωνιακά περιεχόμενα χωρίς να θέτουν καίρια ερωτήματα, υπό τον ορατό κίνδυνο να εσωτερικεύουν απροβλημάτιστα τις ιδεολογίες και τις αξίες που αυτά εμπεριέχουν. Συνεπώς, η  Παιδεία  στα  Μέσα έχει  για πυρήνα την κριτική προσέγγιση . Ο Neil Postman το περιγράφει πολύ εύστοχα:  Δεν έχω αντίρρηση σε ένα σχολείο με ενσύρματες αίθουσες συνδεδεμένες με το Διαδίκτυο ή να φέρνουμε προσωπικούς υπολογιστές στους μαθητές, υποθέτοντας, φυσικά, ότι το σχολείο έχει αρκετά χρήματα. Αυτό σημαίνει να πληρώνει καλά τους δασκάλους, να μπορεί να προσλάβει αρκετούς καθηγητές για να μειώσει αισθ

Η θεωρητικός των Μέσων Alice Y. L. Lee , στο άρθρο της “ H ong K ong M edia E ducation in the W eb2.0 era. Engaging with the Net Generation ”, συγκρίνει τα χαρακτηριστικά της παλιάς παιδαγωγικής των Μέσων με τη νέα που αναδύεται στην εποχή του Web 2.0. Η στροφή από μια παιδαγωγική προστασίας και κριτικής θωράκισης προς μια πιο ευέλικτη και ανοικτή στις επικοινωνιακές εμπειρίες των παιδιών είναι εμφανής. Εκπαίδευση στα Μέσα 1.0 Το κοινό απλά δέχεται τα μηνύματα των Μέσων, γνωρίζει πολύ λίγα για τα Μέσα και χρειάζεται να εκπαιδευθεί Η εκπαίδευση αποσκοπεί στη δημιουργία κριτικών καταναλωτών των Μέσων Στόχος είναι η κριτική αυτονομία Η παιδαγωγική προσέγγιση αφορά την ανάπτυξη αναλυτικών δεξιοτήτων και τεχνικών παραγωγής Η διδασκαλία περιλαμβάνει διαλέξεις ανάλυσης των Μέσων και εργαστήρια παραγωγής επικοινωνιακών περιεχομένων Ζητούμενο είναι η καλλιέργεια κριτικής σκέψης Εκπαίδευση στα Μέσα 2.0 Το κοινό χρησιμοποιεί τα Μέσα έχοντας αρκετή εμπειρία (παραγ

Ομιλία του σημαντικού θεωρητικού των Μέσων David Buckingham στο Goethe University Frankfurt στις 23 Νοεμβρίου 2011 με θέμα " Media Literacy and Media Education in the Age of ‘Media 2.0’: A Critical View " David Buckingham "Media Literacy and Media Education in the Age of ‘Media 2.0’: A Critical View" from Imme Klages on Vimeo . Ο David Buckingham δεν ισχυρίζεται ότι οι τεχνολογίες Web2.0 δεν επιφέρουν ένα είδος επανάστασης, αλλά ότι περιβάλλονται με υπερβολές και υπεραισιόδοξες υποσχέσεις. Σκοπός της παρουσίασης είναι υποβληθεί αυτή η λαμπερή ρητορική σε κριτική. Υπάρχει μεγάλη παράδοση στην Αγγλία σχετικά με την Εκπαίδευση στα Μέσα. Από τη δεκαετία του 1930 ξεκίνησε να αναπτύσσεται ένας διάλογος γύρω από το θέμα. Οι δύο πυλώνες που σχηματίστηκαν ιστορικά αφορούσαν μιαν αμυντική στάση απέναντι στα Μέσα, στο βαθμό που τα ΜΜΕ θεωρούνταν επιβλαβή για τα παιδιά και την «υψηλή» κουλτούρα των σχολείων κι από την άλλη μια πεποίθηση εκδημοκρατισμού ,

Το National Association for Media Literacy Education ( NAMLE ) δημοσιεύει 6 βασικές αρχές για τη διδασκαλία των Μέσων στις ΗΠΑ: Η Εκπαίδευση στα Μέσα ( Media Literacy Education ) απαιτεί την ενεργό έρευνα και την κριτική σκέψη σχετικά με τα μηνύματα που λαμβάνουμε και παράγουμε. Στο βαθμό που τα μιντιακά μηνύματα είναι κατασκευές ή συγκεκριμένες οπτικές της πραγματικότητας, οι μαθητές χρειάζεται να ασκούν κριτική σε όλα τα μηνύματα (όχι μόνο σε όσα διαφωνούν – και οι δικές τους επιλογές/προτιμήσεις είναι υπό αξιολόγηση) θέτοντας διεισδυτικά ερωτήματα, αναζητώντας τεκμήρια, επιχειρηματολογώντας πειστικά κ.λπ. Διευρύνει την έννοια του γραμματισμού (ανάγνωση και γραφή) για να συμπεριλάβει όλες τις μορφές Μέσων. Η Εκπαίδευση στα Μέσα αφορά την ανάλυση και την έκφραση ποικίλων μορφών Μέσων (παραδοσιακών και σύγχρονων). Δεν πρόκειται για τη διδασκαλία με τα Μέσα, παρά για μια παιδαγωγική στάση αποσύνθεσης, σύνθεσης και ανασύνθεσης επικοινωνιακών μηνυμάτων

Σε γενικές γραμμές, οι βασικότερες κοινά αποδεκτές παραδοχές της εκπαίδευσης στα ΜΜΕ είναι οι πιο κάτω: Η εκπαίδευση στα ΜΜΕ περιλαμβάνει τόσο την κριτική ανάλυση των μηνυμάτων, όσο και τη δημιουργική παραγωγή . Πρόκειται για μια παιδαγωγική στάση , η οποία διαπνέει όλα γνωστικά αντικείμενα υπερβαίνοντας τον παραδοσιακό ρόλο του δασκάλου και του σχολικού βιβλίου ως αυθεντίες. Βασίζεται σε μαθητοκεντρικές , συνεργατικές, διαλεκτικές και αναστοχαστικές προσεγγίσεις. Η λαϊκή κουλτούρα , τα δημοφιλή επικοινωνιακά προϊόντα και οι προσωπικές εμπειρίες είναι ευπρόσδεκτες για κριτική επεξεργασία στη μαθησιακή διαδικασία. Συντελείται σε αυθεντικά πλαίσια με την αμφίδρομη επικοινωνία με άλλους ανθρώπους.  Εκπαιδευτικός των ΜΜΕ μπορεί να καταστεί οποιοσδήποτε εκπαιδευτικός με επιμόρφωση   στον τομέα των Μέσων (Το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου προσφέρει ένα εξαιρετικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην  Επικοινωνία και Νέα Δημοσιογραφία ).  Κάθε πρόγραμμα εκπαίδευσης στα ΜΜΕ προσαρμόζεται στι

Ο Neil Postman  ήταν επιφυλακτικός απέναντι στις υποσχέσεις της τηλεόρασης και του Silicon Valley για ένα λαμπρό κόσμο. Φοβόταν, όπως ο Άλντους Χάξλεϋ, ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε. Κάναμε την πολιτική, τη θρησκεία, την ιστορία, τις σχέσεις διασκέδαση ( infotainment ήταν ο όρος που εισήγαγε) και περιχαρείς διασκεδάζουμε τη σύγχυσή μας στον ωκεανό της πληροφόρησης, της δικτύωσης.  Η μεταστροφή από τον επίμοχθο έντυπο λόγο των επιχειρημάτων στον σύντομο εντυπωσιοθηρικό, ως το κύριο χαρακτηριστικό του δημόσιου λόγου της σύγχρονης εποχής, εντοπίζεται από την έλευση της τηλεόρασης και αποκτά νέα ιστορική σημασία με τα σημερινά Social Media . Τα νέα μέσα επικαθορίζουν το είδος του λόγου που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε και να κατανοούμε τη ζωή. Το scroll down του Facebook και του Twitter , δεν διαφέρει από το « Ας προχωρήσουμε στο επόμενο θέμα... » της τηλεόρασης, η οποία ερμηνεύει και παρουσιάζει την πραγματικότητα με μικρές κατακερματισμένες και εύπε

Το προτεινόμενο σχήμα προσέγγισης των Μέσων στην τάξη. Σύμφωνα με τη σύγχρονη τάση κάθε επικοινωνιακό προϊόν πρέπει να εξετάζεται ως κείμενο που επικοινωνεί, να συνδέεται με τη διαδικασία παραγωγής και διανομής και να μελετάται η σχέση του με το κοινό.

Ο Καναδός θεωρητικός των Μέσων Μάρσαλ Μακ Λούαν (1911-1980) ήταν από του πρώτους που αντιλήφθηκαν τη γραμματική των μέσων. Το πόσο βαθιά εντάσσονται στην κοινωνία αλλάζοντας ανεπαίσθητα και συνάμα ριζοσπαστικά την ανθρώπινη εξέλιξη. Ενώ η κυρίαρχη αντίληψη της εποχής του ήταν ότι η ανάπτυξη των επικοινωνιών, ως η κορωνίδα του δυτικού πολιτισμού, θα έκανε το μέλλον λαμπρό, ο ΜακΛούαν, αντιθέτως, διέβλεπε μια δίνη τεράστιας επικοινωνιακής ενέργειας, μέσα στην οποία ο άνθρωπος αναπόδραστα βρίσκεται παγιδευμένος. Ο μόνος τρόπος διαφυγής είναι να συμπλεύσει επιχειρώντας, παράλληλα, να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργία τους. Δεν λειτούργησε ως ένας περιχαρής προφήτης, αλλά θέλησε να κατανοήσει τη φύση των εξελίξεων και τη σχέση τους με την ανθρωπότητα. Μπροστά σε κάθε καινοτομία, έθετε τέσσερα καίρια ερωτήματα: Τι θα βελτιώσει;  Τι θα προσθέσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας;  Τι θα ανακτήσει απ' όσα πράγματα χάσαμε;  Πώς θα αντιδράσει όταν το ωθήσουμε στα όρια του;  Αναγ