Παιδεία με τα Μέσα ή στα Μέσα;

Μία από τις πιο διαδεδομένες παρανοήσεις στο χώρο αφορά τη θεώρηση της Παιδείας στα Μέσα ως Παιδεία με τα Μέσα. Ότι, δηλαδή, η αξιοποίηση των τεχνολογιών στη μαθησιακή διαδικασία ισοδυναμεί με την ανάπτυξη δεξιοτήτων media literacy. Η απλή, όμως, χρήση των Μέσων χωρίς να συνοδεύεται από κριτική ανάλυση, αξιολόγηση, επεξεργασία και παραγωγή, ουσιαστικά διδάσκει τα παιδιά πώς να καταναλώνουν επικοινωνιακά περιεχόμενα χωρίς να θέτουν καίρια ερωτήματα, υπό τον ορατό κίνδυνο να εσωτερικεύουν απροβλημάτιστα τις ιδεολογίες και τις αξίες που αυτά εμπεριέχουν. Συνεπώς, η Παιδεία στα Μέσα έχει για πυρήνα την κριτική προσέγγιση.

Ο Neil Postman το περιγράφει πολύ εύστοχα: 

Δεν έχω αντίρρηση σε ένα σχολείο με ενσύρματες αίθουσες συνδεδεμένες με το Διαδίκτυο ή να φέρνουμε προσωπικούς υπολογιστές στους μαθητές, υποθέτοντας, φυσικά, ότι το σχολείο έχει αρκετά χρήματα. Αυτό σημαίνει να πληρώνει καλά τους δασκάλους, να μπορεί να προσλάβει αρκετούς καθηγητές για να μειώσει αισθητά τον αριθμό των τάξεων, και να μην έχει ελλείμματα σύγχρονων βιβλίων. Η θέση μου είναι ότι αν πρόκειται να κάνουμε την τεχνολογική εκπαίδευση μέρος του σχολικού προγράμματος, ο στόχος του θα πρέπει να είναι να διδάσκουμε τους μαθητές πώς να χρησιμοποιούν την τεχνολογία παρά πώς να χρησιμοποιούνται από αυτή. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η χρήση της τεχνολογίας επηρεάζει την κοινωνία στην οποία ζουν, όπως επίσης και τις προσωπικές τους ζωές. Αυτό είναι κάτι που δεν κάναμε με την τηλεόραση και φοβάμαι πως δεν κάνουμε και τώρα με την τεχνολογία των υπολογιστών.